2013-06-25 12:03
«Դե Ֆակտո» 16 (2007թ.)
Հարցազրույց Թեժ անկյուն թոք-շոուի հեղինակ և վարող Դինայի հետ:
-Ե՞րբ և ինչպե՞ս ծնվեց Թեժ անկյուն ստեղծելու գաղափարը:
-Արդեն վեցերորդ տարին է, ինչ ես աշխատում եմ հեռուստատեսությունում: Եթե անկեղծ լինեմ, երբ սկսեցի մտածել եթերային աշխատանքի մասին, որպես հեռանկար` հենց նման նախագիծ էի պատկերացնում: Դե, իհարկե, որպես սկսնակ հաղորդավար սկզբում չեն վստահում և դա ճիշտ է: Կոմերցիոն հաղորդումներ էի վարում, որից հետո աստիճանաբար հասունացավ հեղինակային հաղորդում ստեղծելու պահը: Որքան էլ կոմերցիոն հաղորդումը շահավետ է, այնուամենայնիվ, ներքին ընդվզումն` ինքնարտահայտվելու, հանգիստ չի տալիս:
-Ինչպիսի՞ թիմով եք աշխատում, ի՞նչ մասնագետներ են ընդգրկված:
-Անշուշտ կարևոր հարցերով զբաղվում եմ միայն ես` հյուրերի, թեմաների ընտրությամբ: Կա մի փոքր ստեղծագործական խումբ, որը զբաղվում է զուտ կազմակերպչական աշխատանքներով, որոնց գործն էլ սակավ կարևոր չէ: Ստեղծագործական խումբ, որպես այդպիսին, չկա: Անկեղծ ասած` ես ինքս եմ այդպես ցանկացել, քանի որ կարծում եմ` ինձնից սրտացավ ոչ ոք չի մոտենա իմ հաղորդմանը: Հյուրերին հրավիրելու պատասխանատվությունը ես եմ կրում, քանի որ հյուրերը տարբեր են և յուրաքանչյուրին, նույնիսկ հրավերի դեպքում, յուրօրինակ մոտեցում է պետք: Այսինքն` որոշակի նրբություններ կան, որոնցից էլ կախված է հաղորդման հաջողությունը: Եթե չհրավիրես համապատասխան մարդկանց, հաղորդումը չի ստացվի: Ոչ ոք ինձնից լավ, կարծում եմ, այս ամենը չի անի: Այս իմաստով ես ստեղծագործող եմ: Թեև ստեղծագործական թիմ չունեմ, բայց ունեմ մարդիկ, որոնց կարծիքն ինձ համար շատ կարևոր է: Իմ ամենաառաջին քննադատը մայրս է, որի կարծիքը լսում և հաշվի եմ առնում, իսկ ամեն հաղորդումից առաջ զրույց եմ ունենում մանկավարժ Արմինե Արմաղանյանի հետ, որը հաղորդման խորհրդատուն է:
-Ինչո՞ւ Թեժ անկյուն: Ի՞նչ տարբերություն կա Թեժ անկյուն և Հինգերորդ անկյուն հաղորդաշարերի միջև:
-Ես թոք-շոու ժանրի մեջ արդեն երկուսուկես տարի է` աշխատում եմ: Թեժ անկյունից առաջ Հինգերորդ անկյունն էր : Տարբերությունն այն է, որ կարճատև դադարից հետո վերսկսվեց հաղորդումը ավելի թեժացված տարբերակով: Թեմաները ավելի սուր են ընտրվում, կարծիքները հակասական: Հինգերորդ անկյունում հանդիսատես չունեինք, զրույցներն էլ ավելի հանգիստ էին ընթանում:
-Ինչպե՞ս եք ընտրում հյուրերին և արդյո՞ք հեշտ է նրանց հետ աշխատել:
-Հայ հյուրերի հետ աշխատելը շատ դժվար է, բացառությամբ` ոմանց: Օրինակ` ռուսական շոուները նայելիս պետք է նկատել, որ նրանք շատ հաջողված են: Ռուս ազգին դժվար է լռեցնել, իսկ հային դժվար է խոսեցնել: Հյուրերի մեծամասնությանը ամեն ճանապարհներով փորձում եմ խոսեցնել: Գալիս են արդեն պատրաստած խոսքերով: Ամեն դեպքում հյուրերն էլ են մտածում, թե հարևանը ինչ կասի: Այդ պարագայում ստեղծել ավելի բնական թոք-շոու, շատ դժվար է: Եթե մեր հյուրերը ավելի ազատ լինեին իրենց մտքերի արտահայտման մեջ, մենք կունենայինք ավելի բովանդակալից հաղորդում: Շատ է պատահում նկարահանման ավարտից հետո հյուրերը չեն հեռանում ու ասում են այնպիսի հետաքրքիր բաներ, որոնք, իրենց խոսքով, դե, էկրանի առջև չես ասի: Մենք համենայն դեպս ամեն բան անում ենք, որ նրանք բացվեն, խոսեն, սակայն մեծամասամբ իշխում է ստանդարտ մտածողությունը: Լինում է, որ ասում են` ես այսքան չէի ուզում խոսել, մոնտաժի ժամանակ այս կամ այն միտքը կրճատեք: Չեմ ուզում վիրավորել, բայց իմ սպասելիքները ավելի շատ էին: Եթե մենք ունենայինք վառ դրսևորված անհատներ, այսօր հյուրեր ընտրելու խնդիր չէինք ունենա:
Ես կարծես որսորդ եմ դարձել: Հենց հետաքրքիր զրուցակից եմ տեսնում, հրավիրում եմ իմ հաղորդմանը:
-Հաղորդման արդյունավետության հետ կապված Ձեր նախնական պատկերացումները, ակնկալիքները հաճա՞խ են համախատասխանում ստացված արդյունքին:
-Ես իմ տեսադաշտում կարևորում եմ աճող սերնդի լսարանը: Երբ փողոցում մարդիկ ինձ մոտենում և ասում են` գիտե՞ս` մենք ստիպում ենք մեր երեխաներին, որ նստեն, նայեն քո հաղորդումը, ես հասկանում եմ, որ մենք հասել ենք մեր նպատակին:
Եթե իմ հաղորդումը կկարողանա իր լուման ունենալ ինչ-որ երևույթի ընկալման փոփոխության մեջ, ես կհամարեմ, որ իմ առջև դրված նպատակը իրականացրել եմ: Ինձ համար ամենաբարձր գնահատականը մարդկանց արձագանքներն են թե' ինտերնետային նամակների, թե' զանգերի տեսքով: Ինձ հուզեց վերջերս մի դեպք, երբ ժուռնալիստիկայի ֆակուլտետի մի ուսանողուհի ասաց, որ իր ավարտական աշխատանքի, որը վերնագրված էր Մամուլի ազդեցությունը աճող սերնդի վրա, փորձարարական մասում ընդգրկել էր նաև իմ հաղորդումը: Դա լավագույն գնահատականն է թոք-շոու պատրաստող յուրաքանչյուր մարդու համար: Ինչ վերաբերում է հաղորդման արդյունքին, ապա այն որքան որ կանխատեսելի է, այնքան էլ անկանխատեսելի է: Մենք խնդիրը լուծելու նպատակ չունենք, մենք պարզապես բարձրաձայն խոսում ենք խնդրի մասին:
-Թեմաների շրջանակը ինչպիսի՞ն է, ի՞նչ ոլորտներ են ընդգրկում:
-Թեմաները հիմնականում հասարակական, հոգեբանական և սոցիալական են, երբեմն` իրավական, սակայն ոչ քաղաքական: Ես ինձ թույլ չեմ տա, օրինակ, քաղաքական զրույց վարել: Իմ մասնագիտությունը և գիտելիքները այդ ոլորտները չեն ընդգրկում:
-Դուք մասնագիտությամբ հոգեբան եք: Որքանո՞վ է դա օգնում հաղորդմանը և հոգեբանական ի՞նչ հնարներ եք օգտագործում հաղորդումը պատրաստելիս և վարելիս:
-Մանսագիտությունս շատ է օգնում ինձ: Եթե ես նախապես իմանայի, որ աշխատելու եմ այս ոլորտում, էլի կընտրեի հոգեբանի մասնագիտությունը, քանի որ զրույց վարելիս հոգեբանական գիտելիքները շատ կարևոր են: Շատ եմ կարևորում լսելու ընդունակությունը: Դու պետք է կարողանաս մինչև վերջ լսել հյուրին, որ հասկանաս նրան, ու նա դա պետք է անպայման զգա: Ի դեպ, երբ Ալֆրեդի սենյակում էինք, այնտեղ թոք-շոու անցկացրինք, մեր ռեժիսորը ինձ ասաց` դու ունես լսելու մեծ ընդունակություն, և դա քո հաջողություններից մեկն է: Ես շատ եմ կարևորում թոք-շոուի ընթացքում ուղղակի մարդկանց զրույցը պաշտոնավոր մարդկանց կամ շոու-բիզնեսի ներկայացուցչի հետ: Օրինակ` երբ մի սփյուռքահայի հետ վիճաբանում է Շուշան Պետրոսյանը կամ բուժօգնության վարչության պետը խոսում է որդին կորցրած ծնողի հետ: Եթե կարողանանք այս զրույցը մեր անկյունում կազմակերպել, ուրեմն` թոք-շոուն հաջողված է: Մենք անոնս ենք տվել, որ եթե հեռուստադիտողները հանդիպում են անարդարության և ցանկանում են այդ մասին խոսել բարձրաձայն, դիմեն մեզ: Մենք հրավիրում ենք համապատասխան մարդկանց, որոնք, ի դեպ, մեծամասամբ գալիս են հաղորդմանը: Եթե հրաժարվում են և մենք ասում ենք` կդնենք աթոռը և վրան կգրենք Ձեր անունն ու ազգանունը և կասենք, որ Ձեզ հրավիրել ենք ու Դուք մերժել եք, այդ դեպքում գալիս են:
-Չե՞ք վախենում, որ կարող են վրեժխնդիր լինել:
-Սկզբում ինձ ասում էին` այդպիսի բան մի արա: Համենայն դեպս, նման դեպք չի եղել, որ սպառնան կամ վախեցնեն ինձ: Իհարկե, լինում են խնդիրներ, բայց օրենքի սահմանում նրանք պարտավոր են գալ և պատասխանել հարցերին, ես էլ օրենքի սահմանում պաշտպանված եմ` որպես հաղորդավար: Ինձ համար ավելի հեշտ է նման խնդիրները հաղթահարել, քանի որ կին լինելու հանգամանքը շատ է օգնում: Երևի եթե տղա լիներ հաղորդման հեղինակը, հարցերն այլ կերպ լուծվեին: Ինձ, օրինակ, փորձել են կաշառք տալ:
-Ի՞նչ եք կարծում նման հաղորդումը կարո՞ղ է իրեն սպառել թեմաների և պահանջարկի իմաստով: Թեժ անկյունը կարո՞ղ եք դասել այն հաղորդումների շարքին, որոնք միշտ պահանջարկ ունեն և արդիական են բոլոր ժամանակներում:
-Նման հաղորդումներ միշտ էլ կլինեն: Ես չանեմ, վաղը մեկ ուրիշը կանի: Թեմաները անսպառ են: Եթե այսօր մի խնդիր արդիական չէ, վաղը անպայման կլինի արդիական: Տարիներ առաջ թեմաներ կար, որ մտածում էի չարժե դրանց մասին խոսել, այսօր դրանք մեր իրականության մի մասն են դարձել:
-Ովքե՞ր են Ձեր հեռուստադիտողները, տարիքային ի՞նչ խմբեր կարող եք նշել:
-Քսան տարեկան և ավելի բարձր տարիքի մարդիկ են կազմում մեր լսարանը: Աշխատում ենք հասուն, դատող մարդկանց համար:
- Ձեր նշած տարիքային սահմաններում հեռուստադիտողների ո՞ր մասն է հետևում Ձեր հաղորդումներին: Ծանո՞թ եք սոցոլոգիական տվյալներին:
-Տվյալներին, անկեղծ ասած, չեմ հետևել, եղել է` բերել են, մոռացել եմ նայել: Ինձ համար կարևոր են հեռախոսազանգերը, նամակները: Ես անմիջական կապ ունեմ հեռուստադիտողների հետ, որը չոր թվերից ավելի խոսուն է: Ամեն օր կարդում եմ էլ. փոստը և պատասխանում եմ ստացած նամակներին: Դիմում են այնպիսի հարցերով, որ ես փշաքաղվում եմ: Մարդիկ հիասթափված և անհույս վիճակում դիմում են Դինային: Ինձ համար դրանից ավելի մեծ գնահատական չի կարող լինել:
-Եղե՞լ են դեպքեր, երբ հյուրերի միջև լուրջ կոնֆլիկտներ են ծագել հաղորդման ընթացքում և դրանից հետո:
-Երբեմն ծայրահեղական դիրքորոշումներ ունեցող հյուրերի միջև լուրջ կոնֆլիկտներ են ծագում: Եղել են դեպքեր, երբ փորձել են իրար հրավերքներ ուղարկել դատարան: Լինում են, որ ծայրահեղ խոսքեր, արտահայտություններ են հնչում` երբեմն կորցնելով չափի զգացողությունը: Մենք բռնկվող ազգ ենք` կամ չենք խոսում, խոսելուց էլ անզուսպ ենք:
- Ձեր անձին ի՞նչ է տալիս այս հաղորդումը:
-Ես ինքս շատ բան եմ սովորում: Ունեցել եմ այնպիսի հյուրեր, որոնք շատ բան են փոխել իմ արժեքային համակարգում: Հուսով եմ` իմ օրինակը վկայում է, որ հեռուստադիտողն էլ է շատ բան սովորում ու հասկանում: Եթե հաղորդումից հետո նրանք գոնե տասը րոպե մտածեն տվյալ թեմայի շուրջ, ուրեմն աշխատանքն արված է: Իմ անձի համար շատ եմ կարևորում իմ ստացած և' աշխատանքային, և' կյանքի փորձը:
-Պարզ է, որ հաղորդումը պատրաստելը Ձեզ համար նաև առօրյա է, այնուամենայնիվ, ուրիշ ի՞նչ նախասիրություններ ունեք:
-Ես սիրահարվել եմ ձիասպորտին, արդեն երեք ամիս է, ինչ զբաղվում եմ դրանով: Այս սպորտաձևն ինձ ամեն ինչով գրավում է` սկսած ձիու հետ շփումից, վերջացրած պարապմունքներով: Ես օրվա ընթացքում անգամ կարոտում եմ ձիուն: Ես շուն էլ եմ պահել, բայց ձին շնից զգայուն, շնից խելացի, շնից նվիրվող է: Լինում են դեպքեր, երբ ձիուն պարզապես այցելում եմ` շաքար եմ տանում, սիրում եմ ու վերջ: Շատ եմ սիրում նաև պարել: Տանը կարող եմ երաժշտություն միացնել և երկու ժամ անընդմեջ պարել: Պարի միջոցով օրվա ընթացքում կուտակված ողջ բացասական էներգիան թոթափվում է: Եթե երկրորդ մասնագիտության ընտրության հնարավորություն ունենայի, երևի պարուհի կդառնայի: Շատ եմ սիրում նաև գիրք կարդալ: Էությամբ ռեալիստ եմ ավելի, քան ռոմանտիկ: Երբեք իդեալներ չեմ ստեղծել: Դա, երևի թե, պաշտպանական ռեակցիա է: Վախենում եմ մարդկանցից հիասթափվել:
-Կյանքը ի՞նչ գույներով եք տեսնում կամ ի՞նչն է խորհրդանշում Ձեզ համար կյանքը:
-Կյանքը տեսնում եմ իր իրական գույներով, աշխատում եմ շատ չներկել սեփական գույներով: Արևն է կյանքը: Արևն իմ կյանքում մեծ դեր է խաղում: Առավոտյան անթնանում եմ, նայում եմ պատուհանից արևին: Եթե արև չեմ տեսնում, Արևներ գտնում եմ իմ շուրջ` հարազատներիս մեջ, որոնք արևի նման ինձ ջերմացնում են: Իմ բառապաշարում կա արև բառը: Նրանց այդպես էլ հաճախ դիմում եմ:
Հարցազրույցը` Ս. Թ.
Վերադառնալ