Իմ կյանքում կա երկու քաղաք` Երեւանը եւ Սանկտ-Պետերբուրգը

«Դե Ֆակտո» N113 (2015թ.)

-Պարո՛ն Կարապետյան, կխնդրեմ մի փոքր պատմեք Ձեր մասին:

-Ծնվել եմ բազմազավակ ընտանիքում, ընտանիքի ամենափոքր զավակն եմ: Ավարտել եմ Երևանի թիվ 100 միջնակարգ դպրոցը: Դպրոցին զուգահեռ` զբաղվել եմ սպորտով` թիավարությամբ: Նշված մարզաձևում ունեցել եմ հաջողություններ, եղել եմ Հայաստանի չեմպիոն 16 տարեկան հասակում, ի դեպ, մեծահասակների առաջնությունում: Համոզված եմ, որ սպորտն իմ կյանքում բավականին լուրջ նշանակություն է ունեցել, մասնավորապես` կամային որակների ձևավորման, դրսևորման, առաջադրված խնդիրների ճիշտ որակման, և դրանց լուծման հարցերում:
Տղամարդու համար կարևորում եմ ծառայությունը բանակում, ինքս 1982-84թթ. ծառայել եմ խորհրդային բանակում: Ծառայությունից հետո ընդունվել եմ Գյուղատնտեսական ինստիտուտի գյուղմեխանիզացիայի ֆակուլտետը:
Երբ ավարտեցի բուհը, 1990-ականների սկիզբն էր, Հայաստանում ճգնաժամ էր, առևտրաարդյունաբերական ոլորտն ամբողջությամբ կազմալուծված էր: Մեկնեցի Ուկրաինա, հետո` Ռուսաստան: Այդ ժամանակվանից ի վեր` ինձ զգում եմ երկարատև գործուղման մեջ:

Երբ Երեւանին սիրահարված մարդը բացակայում է Երեւանից, այդ սերն ավելի է ուժգնանում: Քսաներեք տարիների ընթացքում այդ զգացմունքը չի պակասել:

Երբ Երևանին սիրահարված մարդը բացակայում է Երևանից, այդ սերն ավելի է ուժգնանում: Հետաքրքիր է, որ 23 տարիների ընթացքում այդ զգացմունքը չի պակասել: Այդ առումով հատկանշական է, որ ես առաջարկ ստացա ստանձնելու Սանկտ-Պետերբուրգում Երևանի քաղաքապետարանի ներկայացուցչության ղեկավարի պաշտոնը: Դա ինձ հոգեհարազատ աշխատանք է, որից մեծ բավականություն եմ ստանում:

-Ձեր մասնագիտությամբ երբևէ աշխատե՞լ եք:

-Ոչ, կյանքը շատ հաճախ իր պայմաններն է թելադրում, որոնք միշտ չէ, որ համընկնում են մեր ակնկալիքների հետ: Ինչպես նշեցի, բուհն ավարտել եմ Խորհրդային Միության փլուզման տարիներին, երբ բազում ոլորտներում խիստ նվազեց մի շարք մասնագետների պահանջարկը: Ինձ համար առաջնային խնդիր դարձավ գործարարությամբ զբաղվելը: Միշտ չէ, որ մասնագիտությունը դառնում է աշխատանք, սակայն ձեռք բերված գիտելիքները երբեք չեն կորում և, միևնույնն է, օգնում են յուրաքանչյուր զբաղվածության ոլորտում: Այդ գաղափարը փորձում եմ նաև իմ երեխաների մեջ սերմանել, որ ուղեղը պետք է կոփել տարբեր գիտելիքներով, որոնք գուցե նույնությամբ չկիրառվեն կյանքում և հետագա գործունեությունում, սակայն երբեք ավելորդ չեն լինի: Կոփված ուղեղով ապրելը հետաքրքիր է:

Քաղաքների համագործակցության պատմության մեջ առանձնանում է Մեծ եղեռնի հարյուրամյա տարելիցի կապակցությամբ Սանկտ-Պետերբուրգի Վասիլեօստրովսկի վարչական շրջանի կենտրոնական պուրակում Կոմիտասի արձանը տեղադրելու նախաձեռնությունը եւ պուրակի` Երեւանյան պուրակ անվանակոչումը:

-Ինչպե՞ս եք սկսել Ձեր առաջին քայլերը ՀՀ-ից դուրս:

-Ինչպես նշեցի, բուհն ավարտելուց հետո մեկնեցի Ուկրաինա: Այդ ժամանակ, որքան էլ զարմանալի հնչի, համընդհանուր ճգնաժամային իրավիճակում անկում չապրեց կոշիկի արտադրությունը: Մենք ընկերներով Ուկրաինայից կաշի էինք ներմուծում Հայաստան: Հատկանշական էր, որ ներմուծում էինք ինքնաթիռով, քանի որ այլ ճանապարհ չկար: Փորձում էինք ինքնաթիռի հնարավորությունները լավագույնս օգտագործել` բեռնելով այն սննդամթերքով և այլ անհրաժեշտ ապրանքներով, որոնք վաճառքի համար չէին նախատեսված, այլ մեր ընտանիքների, հարազատների, ընկերների համար:
Ժամանակի ընթացքում ընկերական հարաբերություններ ձեռք բերեցինք Ուկրաինայի Ժիտոմիրսկայա շրջանի ղեկավարի հետ, ով մեզ առաջարկեց համագործակցություն: Այդ շրջանում զարգացած էր գյուղատնտեսությունն ու անասնապահությունը, գործում էին օղու և կաթնամթերքի արտադրամասեր: Իրենց անհրաժեշտ էր արտադրանքը փաթեթավորելու համար փականներ ձեռք բերել, որոնք Խորհրդային Միության տարիներին արտադրվում էին Երևանի «Կանազ» գործարանում: Մենք մեկնեցինք Հայաստան և կարողացանք գործարանի պահեստում մնացած որոշակի խմբաքանակ ձեռք բերել, նույնպես ինքնաթիռով մատակարարել ապրանքը: Սակայն գործարանն այլևս չէր աշխատում և հետագայում մենք չէինք կարողանա պատշաճ կերպով մատակարարել մեր գործընկերներին: Հարց ծագեց` գտնել նմանատիպ ապրանք արտադրող այլ արտադրամասեր: Այդ պատրվակով 1992թ. մեկնեցի Սանկտ-Պետերբուրգ և, ինչպես արդեն նշեցի, այդ ժամանակվանից գտնվում եմ երկարատև գործուղման մեջ:
2006թ. ես առաջարկ ստացա Երևանը ներկայացնել Սանկտ-Պետերբուրգում: Այդ պահի դրությամբ 10-ից ավելի տարի բնակվում էի Սանկտ-Պետերբուրգում, որտեղ ինձ համար հետաքրքիր և միևնույն ժամանակ կարևոր նախագծեր էի իրականացրել թե՛ ձեռնարկատիրության ոլորտում, թե՛ անձնական կյանքում:

-Ինչպե՞ս սկսվեց երկու քաղաքների միջև համագործակցությունը:

-Երկու քաղաքների միջև պաշտոնական կապ հաստատվեց 2007թ., երբ երկու քաղաքների ղեկավարների կողմից ստորագրվեց համագործակցության ծրագիր: Այդ օրվանից սկսվեց համագործակցությունը` հետաքրքիր և արդյունավետ: Քաղաքները տարբեր են, բայց, միևնույն ժամանակ, քաղաքային խնդիրներն ընդհանուր են:
Քաղաքների համագործակցության պատմության մեջ առանձնանում է Մեծ եղեռնի հարյուրամյա տարելիցի կապակցությամբ Սանկտ-Պետերբուրգի Վասիլեօստրովսկի վարչական շրջանի կենտրոնական պուրակում Կոմիտասի արձանը տեղադրելու նախաձեռնությունը և պուրակի` «Երևանյան պուրակ» անվանակոչումը:
Կոմիտասն ինչ-որ չափով խորհրդանշում է Հայոց ցեղասպանությունը, և նրա արձանի տեղադրումը հիշողության տուրք է մեր նախնիներին, որոնք անմեղ զոհ դարձան այդ դաժան իրադարձությունների ժամանակ: Սանկտ-Պետերբուրգի նման զարգացած, զբոսաշրջիկներով լի քաղաքում, որտեղ ներկայացված են աշխարհի բոլոր առաջնակարգ պետությունների ներկայացուցչությունները, տեղադրվում է Կոմիտասի արձանը: Այս նախաձեռնությունն, անշուշտ, հասարակական-քաղաքական հարթության վրա իր մեծ ասելիքը և ազդեցությունը կունենա: Կարծում եմ` սա ամենակարևոր ձեռքբերումն է, որ ունեցել ենք այս ութ տարիների ընթացքում:
Մենք այսօր մեծ աշխատանք ենք տանում Աբովյան փողոցի վերջնամասում կառուցվող «Սանկտ Պետերբուրգ» հյուրանոցի կառուցման ուղղությամբ: Սա նույնպես քաղաքների միջև բարեկամության, համագործակցության կարևորագույն նախաձեռնություն է: Հետաքրքիր նախագիծ ունեցող կառույց է, որն էլ ավելի կգեղեցկացնի մեր քաղաքի այդ հատվածը: Նմանապես Սանկտ-Պետերբուրգում կառուցվում է «Երևան» հյուրանոցը, որը մենք ներկայացնում ենք առևտրի կենտրոնի հետ միասին: Առևտրի կենտրոնում ներկայացնելու ենք հայկական արտադրատեսակներ, որոնք ավելի մատչելի կերպով կներկրվեն Սանկտ-Պետերբուրգ, քանի որ քաղաքը նավահանգիստ ունի: Գտնում եմ, որ հայկական արտադրանքը կդառնա էլ ավելի մրցունակ պետերբուրգյան շուկայում: Այն ճանաչելի կլինի ոչ միայն Սանկտ-Պետերբուրգի, այլ նաև Ռուսաստանի հյուսիս-արևմտյան շրջանի համար:

-Պարո՛ն Կարապետյան, հետաքրքիր է իմանալ, տարեկան քանի՞ անգամ եք լինում Հայաստանում:

-Տարեկան նվազագույնը երեք անգամ լինում եմ Հայաստանում, դրանցից երկուսը` պաշտոնական այցեր են լինում: Օրինակ` այս տարվա ընթացքում արդեն երեք անգամ այցելել եմ Հայաստան, մեկը Սանկտ-Պետերբուրգի նահանգապետի գլխավորությամբ պաշտոնական այցն էր Երևան, երկրորդը` ամռանը երեխաներիս հետ, քանի որ նրանք շատ են սիրում Երևանը, և երրորդ այցը եղել է «Էրեբունի-Երևան» տոնակատարությանը:

-Մի փոքր պատմեք Ձեր ընտանիքի մասին:

-Ես ծնվել, հասունացել և կայացել եմ Երևանում, իմ առաջին ընտանիքը ծնողներիս ստեղծած ընտանիքն է, որտեղ ես կրթվել եմ, դաստիարակվել, ձեռք բերել արժեհամակարգ: Ես մեր ընտանիքի վեցերորդ զավակն եմ` ամենափոքրը: Կցանկանայի, որ ամեն հայ ընտանիք ունենար շատ երեխաներ: Գուցե դա հոգեկան և ֆիզիկական մեծ ներուժ է պահանջում, սակայն իսկապես հրաշալի է, երբ տանը շատ երեխաներ կան, որոնք համախմբվելով և միավորվելով, օգնում են միմյանց ամեն հարցում, ուրախացնում իրենց ծնողներին և վերադարձնում այն սերը, որը ստացել են նրանցից:

 

Իմ երեխաները հասունանում եւ կայանում են սիրո եւ հարգանքի մթնոլորտում: Կարծում եմ` դա ճիշտ արժեհամակարգ ձեւավորելու ամենակարեւոր նախադրյալն է:

Մյուսը իմ ստեղծած ընտանիքն է, որը կայացել է իմ և կնոջս ջանքերով: Կինս բնիկ պետերբուրգցի է և ժառանգել է պետերբուրգցու լավագույն հատկանիշները: Կինս Երևանի մասին այնքան ինֆորմացված է, որ ես երբեմն զարմանում եմ, և իր այդ գիտելիքները փոխանցում է երեխաներին: Ունեմ երեք զավակ` մեկ աղջիկ և երկու տղա: Երբ ծնողներս կենդանի էին, նրանք իմ երեխաներին հայերեն էին սովորեցնում, մեծ աղջիկս տիրապետում է հայոց լեզվին, իսկ մյուսները, ցավոք, ոչ այդքան, քանի որ փոքր էին և ծնողներս չհասցրեցին նրանց էլ սովորեցնել մայրենի լեզուն:

-Ի՞նչ արժեքներ եք փոխանցել Ձեր երեխաներին:

-Իմ երեխաները հասունանում և կայանում են սիրո և հարգանքի մթնոլորտում: Կարծում եմ` դա ճիշտ արժեհամակարգ ձևավորելու ամենակարևոր նախադրյալն է:
Երբ տղաս 14 տարեկան էր, ես նախաձեռնեցի նրան ուղարկել Եվրոպա՝ ուսում ստանալու: Երբ ասացի նրան այդ մասին, չհամաձայնվեց: Հարցրեցի` ինչու չի ցանկանում մեկնել, նա պատասխանեց, որ հայրենասեր է և ցանկանում է ուսում ստանալ Երևանում կամ Սանկտ-Պետերբուրգում: Ես որդուս բացատրեցի, որ նա կարող է լավ կրթություն ստանալ այլ երկրներում և իր գիտելիքները ներդնել հայրենիքում, դա նույնպես հայրենասիրության դրսևորում է: Համաձայնվեց:
Ընդհանրապես, աշխատում եմ իմ երեխաներին ոչինչ չպարտադրել, ձգտում եմ միայն խորհուրդ տալ, կարծում եմ` այդպես ավելի ճիշտ է, որ նրանք ինքնուրույն լինեն:

Իմ նպատակն է այնպես ներկայացնել Երեւանը եւ Երեւանով` նաեւ Հայաստանը, որպեսզի յուրաքանչյուր հայ իրեն հպարտ զգա, որ հայ է:

-Ի՞նչ նպատակներ ունեք:

-Իմ նպատակն է այնպես ներկայացնել Երևանը և Երևանով` նաև Հայաստանը, որպեսզի յուրաքանչյուր հայ իրեն հպարտ զգա, որ հայ է:

Հարցազրույցը`
Սեդա Գասպարյանի
Նյութը պատրաստեց
Սուսաննա Թամազյանը