Хорошие дела воспитывают достойных людей

Իրինա Սկրիպաչյովա

Սանկտ-Պետերբուրգի «Жители блокадного Ленинграда» հասարակական կազմակերպության խորհրդի նախագահ

Председатель правления Санкт-Петербургской общественной организации «Жители блокадного Ленинграда» Ирина Борисовна Скрипачева

 «Դե Ֆակտո» N116 (2016թ.)

Հրաչյա Պողոսյանի մասին 

- Հարգարժա՛ն տիկին Սկրիպաչյովա, ինչքա՞ն ժամանակ է ճանաչում եք Հրաչյա Պողոսյանին և մի փոքր կպատմե՞ք ինչպես ծանոթացաք:

-Հրաչյայի հետ մենք շատ երկար ժամանակ է ինչ ծանոթ ենք, տարին հիշել չեմ կարող, սակայն ծանոթացել են անցած դարի 90-ականների վերջին: Մեզ ծանոթացրել է Լյուդմիլա Գրիգորևնա Զիմնոխը՝ շրջափակված Լենինգրադի բնակչուհի, ով մինչև իր կյանքի վերջին օրը Լենինգրադյան տարածաշրջանի Կիրովսկի շրջանի վետերանների խորհրդի նախագահն էր: Շատ ցավալի է, որ նա արդեն մեզ հետ չէ, նա հիանալի մարդ էր: Հրաչյա Պողոսյանը նրա համար ասես որդի լիներ, հոգում էր նրա մասին, միշտ օգնում Կիրովսկի շրջանի վետերաններին: Եվ ստացվեց այնպես, որ ի շնորհիվ Լյուդմիլա Գրիգորևնայի, Հրաչյան դարձավ հարազատ մարդ մեր կազմակերպության համար:

- Ирина Борисовна, как долго вы знакомы с Грачьей Погосяном? Расскажите, пожалуйста, как вы познакомились.

- С Грачьей Мисаковичем мы знакомы очень давно, год назвать не смогу, но с конца 90-х прошлого столетия точно. Нас познакомила Людмила Григорьевна Зимнох, жительница блокадного Ленинграда, которая до последнего возглавляла Совет ветеранов Кировского района Ленинградской области. Как жаль, что в июле прошлого года ее не стало, прекрасный она была человек! Грачья Погосян был для нее как сын, опекал ее, постоянно помогал ветеранам Кировского района Ленобласти. И вышло так, что благодаря Людмиле Григорьевне Грачья стал и для нашего общества родным человеком.

-Պատմեք, խնդրում եմ, Հրաչյա Պողոսյանի և Սանկտ-Պետերբուրգի «Жители блокадного Ленинграда» կազմակերպության միջև ընկերության մասին և նրա բարեգործական գործունեության շրջանակներում Ձեր կազմակերպության հետ համագործակցության մասին:

-Այս տարիների ընթացքում, ինչ մենք ծանոթ ենք, նա եղել է մեր ընկերը: Նա ոչ միայն մեզ հետ միասին այցելում է շրջափակված Լենինգրադին և Հայրենական մեծ պատերազմին նվիրված միջոցառումներին, այլ նաև աջակցում է մեր կազմակերպությանը: Մենք երբեք նրան ոչ մի բանի մասին չենք խնդրում, նա ուղղակի գիտի, երբ և ինչ է մեզ հարկավոր, և՛ նյութապես է օգնում (մենք այդ գումարը հավասարապես բաժանում ենք մեր 19 շրջաններում գործող կազմակերպությունների միջև) և՛ հանդիսավոր երեկոներ է կազմակերպում: Նա, որպես կանոն, ամեն աշուն մեզ ուղարկում է մի տակառ մեղր: Մենք շատ ուրախանում ենք, քանի որ մեղրը դա առողջության աղբյուր է, մենք արդեն ամբողջ մեղրը բաժանել ենք մեր կազմակերպության նախագահներին և ակտիվ անդամներին միջև:
Գիտեք, մեր կազմակերպության անդամները հիմնականում տարեց մարդիկ են, որոնք մանկությունում պաշարված քաղաքում վերապրել են սովը, սառնամանիքը, հիվանդությունները, հարազատների կորուստը: Եվ մենք բարձր ենք գնահատում այդպիսի բարյացակամ վերաբերմունքը մեր հանդեպ:
Այդ պատճառով 2013 թվականի մայիսի 16-ին, մեր կազմակերպության խորհրդի նիստի ժամանակ, միաձայն որոշում կայացվեց Հրաչյա Պողոսյանին շնորհել մեր կազմակերպության պատվավոր անդամի կոչումը: Իսկ դառնալ մեր կազմակերպության պատվավոր անդամ, հավատացեք ինձ, հեշտ չէ: Կոչումը մենք շնորհում ենք մեր կազմակերպության, շրջափակված Լենինգրադի պատմության առջև մատուցած հատուկ ծառայությունների համար: Տվյալ պահին կազմակերպությունն ունի ընդամենը 50 պատվավոր անդամ:
Հրաչյան իրոք արժանի է հատուկ երախտագիտության:
Ի վերջո, միայն կարելի է նշել այն հուշարձանները, որոնք հայտնվեցին Լենինգրադի տարածաշրջանում: Օրինակ, «Прорыв блокады Ленинграда» թանգարանի մոտ տեղադրված անշեջ ջահով Խաչը, որը յուրօրինակ հարգանքի տուրք է շրջափակման մեջ եղած Լենինգրադցիների հանդեպ: Մենք եղել ենք այդ հուշարձանի բացման արարողությանը, դա շատ գեղեցիկ հուշարձան է, որը գտնվում է այնտեղ, որտեղ պետք է գտնվի: Հրաչյան չի բավարարվում ձեռք բերածով: Հրաչյայի մոտ անընդհատ նոր գաղափարներ են ծնվում: Շատ կցանկանայի ականատես լինեի նրա մի գաղափարի իրականացմանը. «Пискаревского» հուշահամալիրի դիմաց՝ հուշարձան-կարիլյոն նախագծի իրականացմանը: Դեռ 2012 թվականին մեր կազմակերպությունը մեծ սիրով աջակցեց այդ նախագծի իրականցմանը, սակայն ինչ-ինչ պատճառներով այն հետաձգվում է: Այստեղ թաղված են հազարավոր մարդիկ, ոչ միայն լենինգրադցիներ, այլ նաև Լենինգրադի, Նովգորոդի, Պսկովի շրջանների բնակիչներ, որոնք փախել էին Լենինգրադ, երբ սկսվել էր պատերազմը : Նրանք արժանի են, որ նրանց գերեզմաններին ոչ միայն ծաղիկներ դրվեն, այլ նաև աղոթքներ կարդան:
Պողոտան, որտեղ գտնվում է «Пискаревское» գերեզմանատունը, կրում է «Непокоренных» անվանումը: Անվանումը շատ խորհրդանշական է: Ցանկալի կլիներ, որ այստեղ կանգնած լիներ մի ուղղափառ մատուռ կամ եկեղեցի: Այդ պատճառով այդ հուշարձան-կարիլյոնը կդառնար մարդկային սխրանքի արժանի խորհրդանիշ:

- Расскажите о дружбе Грачья Погосяна с Санкт-Петербургской общественной организацией «Жители блокадного Ленинграда» и взаимосвязи его благотворительной деятельности с Вашей организацией.

- На протяжении всех этих лет, как мы знакомы с Грачьей Мисаковичем, он является нашим другом. Он не просто посещает вместе с нами все торжественные мероприятия, связанные с блокадой Ленинграда, с Великой Отечественной войной, он оказывает поддержку нашему обществу. Мы его никогда ни о чем не просим, он словно сам знает, когда и что нам необходимо. И материально помогает (мы их поровну распределяем между 19 нашими районными организациями), и праздничные ужины организовывает. А еще у него взято за правило: каждую осень он привозит нам целую флягу меда! Мы так этому радуемся, ведь мед – это источник здоровья, а для нас это очень актуально. Вот и в этот раз он прислал флягу, мы уже почти весь мед раздали председателям и активным членам нашего общества, но еще немного осталось, можете посмотреть (улыбается).

Знаете, ведь в нашем обществе в основном все люди пожилые, пережившие в своем детстве страшные лишения в блокадном городе – голод, холод, болезни, смерть родных. И мы очень ценим такое добросердечное отношение к нам. Поэтому 16 мая 2013 года на собрании правления нашего общества единогласно было решено присвоить Грачье Погосяну звание почетного члена Санкт-Петербургской общественной организацией «Жители блокадного Ленинграда». А стать почетным членом нашей организации, поверьте, не просто. Звание мы присваиваем только за особые заслуги перед обществом, перед историей блокады. На данный момент у нас всего 50 почетных членов общества.

Грачья Погосян действительно достоин большой благодарности. Ведь чего только стоят памятники, которые появились на территории Ленинградской области. Взять, к примеру, Поклонный крест с неугасимой лампадой, который установлен у музея-диорамы «Прорыв блокады Ленинграда». Мы были на его открытии, это очень красивый памятник, который находится там, где ему самое место. И ведь он не останавливается на достигнутом. У Грачьи постоянно рождаются новые идеи. Очень бы хотелось дождаться реализации еще одной его задумки, очень достойной – появления памятника-карильона напротив Пискаревского мемориала. Еще в 2012 году наше общество с радостью поддержало этот проект, но по каким-то причинам он пока не продвигается.

Я считаю, что такой памятник-карильон обязательно должен быть построен рядом с Пискаревским мемориалом. Ведь здесь похоронены тысячи людей, не только ленинградцев, а жителей Ленинградской, Новгородской и Псковской областей - тех, кто бежал в Ленинград, когда началась война. Они достойны, чтобы к их могилам не только приносили цветы, но и молились за них. Проспект, где находится Пискаревское кладбище, называется проспектом Непокоренных. Название символическое. И конечно, хочется, чтобы там стояла православная часовенка или церковь. Поэтому этот памятник-карильон стал бы достойным символом человеческого подвига.

-Յուրաքանչյուր մարդ օժտված է բնավորության յուրահատուկ գծերով, ըստ Ձեզ, ինչպիսի՞ն է Հրաչյա Պողոսյանը:
-Ես նրա մասին միայն լավը կարող եմ խոսել: Նա շատ ուշադիր, բարի մարդ է: Բարիությունից նրա դեմքը, ասես, փայլում է: Տեսնելով նրա կատարած բարի գործերը, նրան կարելի է անվանել հրաշք- մարդ:

- У каждого человека есть особенные черты характера, какими чертами, по Вашему мнению, обладает Грачья Мисакович?

- Я о нем могу говорить только в высоких степенях. Он очень внимательный, добрый. У него от доброты лицо словно светится. А сколько он делает благородных дел – просто молодец! Его можно смело назвать чудо-человеком.

- Եվ վերջում, ի՞նչ կմաղթեք Հրաչյա Պողոսյանին:
-Առաջին հերթին , առողջություն, բարեկեցություն նրա հարազատներին և մտերիմներին և նորանոր ձեռքբերումներ: Ցանկանում եմ, որ նրան շրջապատեն , որքան հնարավոր է շատ ուշադիր մարդիկ, որոնք կաջակցեն նրա գաղափարներին: Չէ որ այն, ինչ նա անում է, անհրաժեշտ է մեր թոռներին, ծոռներին մեր ժառանգներին, այլ է ոչ թե մեզ՝ գնացող սերնդին:
Լավ գործերը դաստիարակում են արժանի մարդկանց:

-Что вы пожелаете Грачья Погосяну?

- Прежде всего, здоровья, благополучия его родным и близким и успехов в его непростой жизни. Желаю, чтобы его окружало как можно больше неравнодушных людей, которые бы поддерживали его идеи. Ведь все что он делает, необходимо не нам – уходящему поколению, а нашим внукам, правнукам, нашим потомкам. Хорошие дела воспитывают достойных людей.